perwersja dziewiętnasta.

Jak się czujesz, kiedy osoba, którą najchętniej zakopałabyś żywcem pod ziemią, pozbawiając dostępu do czystego powietrza, środków czystości i prowiantu, wyrasta tuż przed Tobą? Jak psychopata z nożem w ręku, a przed nim niewinna ofiara? Jak sierżant na służbie, mający na wyciągnięcie ręki potencjalnego złodzieja? Jak jeden z tych wyimaginowanych superbohaterów, któremu wystarczy tylko krok, aby znokautować zarazę miasta? Jak pan i władca w czasach starożytnych ze zbrodniarzem przed swoim wielkim mieniem? Powiedzmy. Tyle że Ty różnisz się od nich jedną zasadniczą rzeczą. Bo oni zrobiliby swoje bez chwili zawahania, na jednym oddechu. A Ty? Ty nie masz chęci nawet na wycofanie się z niebezpiecznego terenu, już nie wspominając o ofensywie. I bynajmniej nie jesteś tchórzem. Jesteś bardziej górą lodową, zaskoczoną przez nagłe ocieplenie klimatu.

To miał być zwyczajny czwartek. Włóczenie się po mieście, skoczenie do jakiegoś chętnego na szybki numerek klienta, wizyta w Twoim ulubionym sklepie erotycznym po niezbędne zabaweczki, wieczór z wytwornym winem pochodzącym z najbardziej pospolitego w Polsce marketu, przy ulubionych nutach Pezeta i Ostrego. Ale czym by były plany, gdyby choć w połowie nie wypaliły? Bynajmniej te Twoje. Bo zamiast grzać tyłek w gustownym salonie dziadka łykającego środki na erekcję, stoisz w bramie z Wroną oddalonym o kilka centymetrów. Nie tak wyobrażałaś sobie ten dzień. Ba!, nie tak wyobrażałaś sobie jakąkolwiek sekundę w stolicy Podkarpacia, miejscu, gdzie już nigdy, przynajmniej prywatnie, a nie z drużyną, nie powinnaś go napotkać.
- Cóż za urocze spotkanie - mruczy wprost do Twojego ucha, usilnie starając Cię zapędzić w kozi róg, jakim jest ciemny zaułek, usadowiony zaraz obok ogromnego, metalowego wejścia.
- Urocze? - kpisz, wydymając wargi. - Myślałam, że coś takiego przydarzy się dopiero w kociołku u Lucyfera, gdzie niewątpliwie oboje wylądujemy.
- Może los chciał postawić nas na swojej drodze wcześniej?
- W takim razie jest kretynem.
Chwila ciszy. Potrafisz wyłapać urywki rozmów dwóch starszych kobiet po drugiej stronie ulic, wszelkie dźwięki odpalanych silników, dzwonek od roweru. Szkoda, że nie potrafisz wyłapać zirytowanego bicia serca i hemoglobiny krążącej z przyśpieszeniem.
- Po co przyjechałeś do Rzeszowa?
- Odwiozłem Olę, przy okazji nadrobiłem czasowe straty z Pitem. Jak mniemam, nie próżnowałaś podczas jej nieobecności.
- Nie mam pojęcia, o czym mówisz - przecież nie powiesz mu prosto w oczy, jak naprawdę było, czyż nie?
- Tośka, chyba nie zapomniałaś, że w znajomych na tym śmiesznym portalu społecznościowym nadal cię mam? Widziałem zdjęcia z Krzyśkiem, widziałem załamaną Aśkę w Bydgoszczy, choć w tym wypadku nie wiem czy to twoja sprawka, usłyszałem wszystko od Piotrka. W co ty pogrywasz, dziewczyno?
- W to samo co ty. Dwa lata wstecz, pamiętasz?
Zatrzaskuje wargi na parę sekund. Szuka odpowiednich argumentów do wymiany poglądów. Skąd wiesz? Bo układa brwi w komiczną falę.
- Nie porównuj swojego stylu życia do moich zachowań, dobrze? - irytuje się, widzisz to po furii w jasnych oczach i zabielonych kłykciach.
- Dlaczego? Przecież to i to ma dziecinną i bezmyślną formę.
Przysuwa się jeszcze bliżej, zmuszając Cię od oparcia się plecami o lodowatą, ceglaną ścianę. Jego usta znajdują się na wysokości Twojego czoła.
- Nadal mi tego nie wybaczyłaś, prawda?
- Gdybyś był na moim miejscu, wybaczyłbyś? Wybaczyłbyś obojętność drugiej połówki na jej poniżanie przez najbliższą osobę, wybaczyłbyś wszystkie świństwa robione z premedytacją, wybaczyłbyś traktowanie jak zabawkę, jak szmatę, którą w każdej chwili można wyrzucić przez okno?
- Byłem młody i głupi, nie rozumiałem pojęcia prawdziwej miłości.
- Młody? Miałeś dwadzieścia dwa lata, wystarczająco dużo na ustatkowanie się w mentalności. To ja byłam gówniarą, gówniarą, która wpakowała się w największy błąd swojego życia.
- To był największy błąd twojego życia? Spójrz na siebie teraz. Zrobiłaś z siebie dziwkę, panienkę do towarzystwa.
- Wiesz, dlaczego tak się stało? Bo nie było cię przy mnie, kiedy matka zabierała mi wszystkie oszczędności, nie było cię przy mnie, kiedy ojciec wylądował w pierdlu, nie było cię, kiedy zmuszona przez przeciwności losu wyszłam na ulicę. Olałeś mnie, tak po prostu, uznałeś, że nic dla ciebie nie znaczę, potraktowałeś jak powietrze.
- Mogłaś mi powiedzieć o swoich problemach.
- Mówiłam, wielokrotnie! - głos Ci drży, i to bynajmniej nie z zimna, tylko emocji ogarniających Twe ciało. - Tyle że ty byłeś zbyt zapatrzony w siebie i w siatkówkę, aby choć w jednym procencie się mną zainteresować. Jakie ja miałam wyjście? Zostałam z tym wszystkim sama, z brakiem wykształcenia, dachu nad głową, pomocnej dłoni. Liczyłam na ciebie. Teraz już wiem, że nie powinnam, że ufać mogę tylko sobie.
- Tosiu, tak nie musi być - delikatnie dotyka opuszkami Twojego zarumienionego policzka. - Zrozumiałem swój błąd od razu po twoim zniknięciu. Proszę, pozwól sobie pomóc.
- Pomóc to ty mi możesz co najwyżej w podtrzymywaniu głowy klientowi, kiedy będzie przeżywał swój wyczekiwany od dawna orgazm. Daj mi święty spokój, Andrzej, i nie pokazuj na oczy.
Uciekasz, nie zważając na jego powtarzające się i namolne wołanie. Wolisz być wszędzie, nawet w piekle, ale nie przy nim, nie w miejscu, gdzie wdycha to samo powietrze, gdzie jego oczy świdrują ten sam rzeszowski krajobraz.

Pałętasz się po ulicach stolicy Podkarpacia już czwartą godzinę. Olewasz chłód przenikający przez Twoją skórę, olewasz mokre od łez policzki, olewasz wszystko, co Cię otacza. Liczysz się tylko Ty i Twoje rozdrapane serce.
Ufałaś mu, tak bardzo mu ufałaś. Wierzyłaś, że przychyli Ci nieba, że wskaże właściwą drogę, że udowodni, iż pomimo wielu przeciwności świat może być piękny. Pomyliłaś się, już nie pierwszy raz w swoim marnym żywocie. Wystawił Cię, potraktował jak śmiecia, zostawił ze wszystkimi problemami, o których notabene w ogóle nie wiedział, gdyż interesowały go tylko Twoje ciepłe usta i miejsce pomiędzy nogami, samą. Bolało tyle miesięcy, werżnęło nóż w czystość i sumienie, odbiło echem. Starałaś się pozbierać, starałaś się udowodnić facetom, że i Ty potrafisz być zimną suką, dla której nie liczą się uczucia i troski innych. Tylko na co Ci to było, skoro po pierwszym spotkaniu z nienawiścią rozklejasz się jak stary kapeć świętej pamięci dziadka?
Rzeszowski park od początku jest Twoim prywatnym azylem. Uwielbiasz tu spacerować, szczególnie wieczorami i nocą, gdy uliczki są całkowicie przerzedzone, wręcz puściutkie. Dlaczego i dzisiaj nie mogło tak być?
Czujesz czyjąś obecność tuż za swoimi plecami, ba!, czułaś ją już kilkadziesiąt minut temu, jednak ani razu nie odważyłaś się odwrócić. Teraz także tego nie robisz. Może to kolejny błąd Twojego życia?
Silne uderzenie w plecy paraliżuje Twoje wymarznięte ciało. Upadasz, gdy powtarza się ono dwukrotnie. Masz odwagę spojrzeć na napastnika dopiero na zmoczonej glebie. Spodziewałaś się kobiety zamiast gwałciciela czy innego złoczyńcy? A już tym bardziej znajomej kobiety?
- Spierdoliłaś mi życie! - krzyczy, kopiąc Cię celnie w jamę brzuszną, a w następstwie w uda. Jej ciemne włosy przyklejają się do szyi i twarzy. - Zabrałaś wszystko, męża, dzieci, najprawdziwsze szczęście. Pozwól, abym w takim razie zabrała coś cennego dla ciebie.
Wiesz, że chodzi jej o Twój żywot, poznajesz to po coraz mocniejszych uderzeniach i furii, z jaką je wykonuje. Dlaczego się nie bronisz? Dlaczego pozwalasz, aby metaliczność krwi podrażniała Twoje zęby i dziąsła, aby czerwona ciecz przepływała przez komory nosa? Bo prawdziwym ukojeniem dla Ciebie jest chyba właśnie śmierć. Nawet w tak brutalnych okolicznościach jak te.

~*~

Kochane, nikt nie powiedział, że Wronka tu będzie ideałem, prawda? :)
Został nam ostatni odcinek. I liczę na to, że uda mi się Was zaskoczyć. Szczerze? Będę za tym tęsknić, a przede wszystkim za Wami, za tak liczną grupą, jaka tu się pojawiła. Na pożegnania jeszcze nadejdzie czas.

Czy tylko mi nie podobają się tegoroczne transfery? Jak Boga kocham, chyba wyjadę sobie do Rosji albo Turcji na sezon ligowy, bo niedługo nawet na Łuczniczkę nie będę miała po co przyjeżdżać. Delecto moja kochana, odrodź się!

Można powiedzieć, że z większością zaległości już prawie wyszłam na prostą. Przez weekend postaram się uzupełnić te pozostawione na później niedobitki.

Miłej reszty majówki Wam życzę, bo moja zostanie spędzona przy książkach i atlasach, laf yt.