perwersja szesnasta.

Co czują osoby, które przez jeden głupiutki błąd, przez jeden głupiutki aspekt wywracają swoje życie do góry nogami? Co czują osoby, które pod wpływem manipulacji ze strony innych godzą się na moralne świństwo? Co czują osoby, które siedzą notorycznie w swoich czterech kątach, napinając ciało na myśl o wyjściu na zewnątrz? Co czują osoby, których  żywot zamienił się w pokerową grę? Strach? Rozgoryczenie? Żal? Wstyd? Ja nie wiem. Ale Ty wiesz, Tośka. Wiesz to doskonale.

Co Ci po gorących przeprosinach ze strony Krzyśka, wkraczającego na drogę wojenną ze swoją żoną? Co Ci po stosie bukietów herbacianych róż, kilogramach czekoladek w badziewnych i przesłodzonych opakowaniach? Co Ci po setkach kliknięć Lubię to? Co Ci po komentarzach wyrażających zdziwienie, a czasami i odrazę? Co Ci po przesiąkniętym kłamstwami artykule na popularnej stronie internetowej? Co Ci po tym wszystkim, co na Ciebie spadło przez perwersyjne zdjęcia w sieci? Nic. Ignaczak dostał to, czego chciał. A Ty? Co najwyżej nauczkę, jak nie ładować się w bagno, z którego bez pomocnego kija nie da się wyrwać.

Po raz kolejny siedzisz na tym kurewskim parapecie, z tym kurewskim, nadpękniętym kubkiem w dłoniach, wdychając ten kurewski zapach kociego moczu i nikotyny. Po raz kolejny spędzasz dzień w identyczny sposób co wczorajszy. Mianowicie? Nie robisz nic. Nie opuszczasz mieszkania, nie sprzątasz, nie męczysz się w kuchni, nie zawracasz sobie głowy kotem, wyjącym swoje serenady pod oknem. Czas ucieka jak piasek przez palce. Ucieka tak jak Twoje zdrowie i silna wola. Tak jak i totalna wulgarność i bezczelność. Już nawet na domowych klientów nie masz siły. Bo a nuż któryś z nich widział to, czego cały żerujący na plotkach świat widzieć nie powinien. I czego Ty sama nie powinnaś była zrobić. Prawda boli dopiero po fakcie, czyż nie?
Dzwonek do drzwi, dźwięk, który wydawał Cię się jakby rozpływać gdzieś w przestrzeni, w końcu się odzywa. Niechętnie podnosisz się z obleganego przez ostatnie dni miejsca. Szurasz po podłodze butami, które o dziwo nie przegrzewają Twoich stóp. Przekręcasz klucz i otwierasz, jak to masz w zwyczaju, nie patrząc przez felernego judasza. Kolejny błąd?
Wpada do środka niczym bomba w japońskie miasto. Do Twoich nozdrzy od razu wdziera się ten charakterystyczny zapach. Nie zwracasz na niego zbytnio uwagi. Bardziej przejmujesz się tym, że gość prawie wybija swoją ogromną dłonią dziurę w ścianę, waląc tak z rosnącej frustracji.
- Co to miało być?! - warczy, świdrując Cię przepełnionymi chłodem tęczówkami. - Musiałaś to zrobić akurat Igle, musiałaś?!
- Pieprz się, Bartman - syczysz, nie mając ochoty na pouczające kłótnie. A tym bardziej ze strony idealnego przykładu wierności i łagodności względem płci przeciwnej. - Nie twój zakichany interes. Poza tym, czemu zwalasz wszystko na mnie?!
- A co, mam uwierzyć, że to on cię do tego nakłonił? I ty, najlepsza koleżanka, z dobroci serca nie odmówiłaś? Przecież to, kurwa, nie trzyma się zasad. Nie trzyma się zasad, które wyznaje Ignaczak.
- Najwidoczniej nie znasz z detalami swojego klubowego kolegi. Chciał pożreć się do końca z żoną, ja mu przez te zdjęcia to jedynie ułatwiłam. I finito.
- Czekaj. To ty z nim nie poszłaś do łóżka? - zaraz mu te zielone ślepia z oczodołów wyskoczą i potoczą się prosto pod zakurzoną sofę.
- A z każdym mam wylądować w łóżku? - ironizujesz, chociaż wiesz, że wchodzisz na gorące tematy.
- W zasadzie nie. Ale i tak dalej będę brnął w przekonaniu, że z wielką chęcią byś mu się oddała.
- Nie fantazjuj za bardzo, bo ci z nadmiaru wrażeń imaginacyjnych spodnie z przodu pękną - mrużysz oczy w dwie wąskie kreseczki. - Masz mnie za dziwkę?
- Ogólnodostępną może nie - czujesz, jak kamień z serca roztrzaskuje się na ziemi. Czyli jednak nie wie. Nie zna całej prawdy o Tobie. - Ale za swoją prywatną owszem.
- O, czyżby?
- A o ile chcesz się założyć, że za jakieś trzy minuty wezmę cię pod tymi drzwiami, a ty będziesz na nich wydrapywać asymetryczne wzorki paznokciami, w bonusie zdzierając gardło poprzez wykrzykiwanie mojego imienia?
- Muszę odpowiedzieć?
- Nie musisz. Wystarczy, że ściągniesz dolną warstwę ubrań i rozłożysz nogi. To mi w zupełności wystarczy.

Uwielbiasz, kiedy jego język tak przyjemnie błądzi po Twojej szyi i dekolcie. Uwielbiasz, kiedy jego ręka ląduje w najbardziej pożądanej strefie erogennej, zataczając tam rozmaite figury geometryczne. Uwielbiasz, kiedy jego ciepły oddech rozdmuchuje Twoje włosy. Uwielbiasz, kiedy zwinnymi palcami podszczypuje Twoją skórę, w szczególności skórę ud. Uwielbiasz wszystkie te aspekty, które z jego strony doprowadzają Cię do szaleństwa.
- No proszę - mruczy Ci do ucha, wodząc dłońmi po plecach. - Ja jeszcze w spodniach, a ty już gotowa. Ładnie to tak?
- Trzeba było nie wsadzać łapy tam, gdzie była niepotrzebna.
- Niepotrzebna? - swoim przeciągłym jękiem maltretujesz ściany, kiedy znów czujesz palce Bartmana na łechtaczce, tak rozkosznie penetrujące Twoje wnętrze. - Mam rozumieć, że te piski to wyrazy melancholii, a moje ruchy w ogóle nie sprawiają ci przyjemności?
Początkowo nie odpowiadasz. Jesteś zbyt zajęta hamowaniem zaciskania się mięśni wewnętrznych. Które jak na złość zaciskają się na członkach jego górnej kończyny.
- Mówiła ci któraś, że podchodzisz pod bezdusznego i naćpanego seksem skurwiela?
- Mówiła - odwraca Cię tak gwałtownie, że uderzasz nabrzmiałym biustem o drzwi. Jego niebotycznie wielkie łapska błyskawicznie lądują pod Twoją koszulką, doszukując się zapięcia od koronkowego stanika.
- I co? Jeszcze ani razu nie dotarło?
- Nie, jak widać.
- Dlaczego?
- Bo nie miałem nigdy czasu na analizowanie.
- Aż takie ograniczenie?
- Skądże - impulsywnie drażni Twój lewy sutek. - Po prostu byłem zbyt zajęty wykonywaniem swojej roboty i tłumieniem okrzyków. Na farmazony uwagi nie zwracałem.
- A od kiedy to Zbigniew Bartman nie lubi krzyczących z podniecenia kobiet?
- Lubię takie. Ale tylko wtedy, gdy nie pieprzę się z nimi piętro nad moimi rodzicami. Nie tylko ściany mają uszy. Podłoga i sufit również.
Nic nie mówisz. Rozpływasz się w jego ramionach, zaciskając pięści na framudze drzwi. Dostosowujesz się do każdego jego ruchu, do każdego pchnięcia, do każdej słownej zachęty. Jego ciało z głuchym dźwiękiem uderzające o Twoje jest po prostu azylem. Nie musisz tamować kwilenia, które z minuty na minutę przybiera na decybelach. Bo doskonale wiesz, że on to lubi. Tak jak Ty lubisz jego męskość. Męskość, która za każdym razem wynosi Cię na wyżyny przyjemności. W każdym miejscu. Nawet pod drewnianym wejściem, z kotem pomiędzy nogami.

~*~

Ktoś tam się seksu domagał, więc proszę, coś w tym stylu udało mi się nabazgrać. Czemu akurat Bartman? Hm, bo z nim najłatwiej takie sceny mi się piszę. Sama nie wiem, co jest tego przyczyną. Z góry mówię, że uniesień erotycznych będzie więcej. Tyle że ich dawcy się będą zmieniali.

Jeśli mam jakieś zaległości, to w ten weekend postaram się je nadrobić. Przepraszam, ale póki co nie będę czytać pozostawionych przez Was nowych opowiadań, najzwyczajniej w świecie nie mam na to czasu.

Sorry, muszę to napisać. Kiedy chciałam wybrać między pisaniem a czytaniem, nakłaniałyście mnie do pisania i odpoczęcia od czytania. Hm, po części tak zrobiłam, bo w tym tygodniu pochłonęłam może ze cztery różne rozdziały. Do czego piję? A no do tego, że dostaję wiadomości z pretensjami, czemu nie czytam i nie komentuję. A czy ja, kurwa, robotem jestem? Moje oczy też potrzebują odpoczynku, nie chcę na starość oślepnąć. Najwidoczniej nie wszyscy potrafią to zrozumieć. Zacznijcie studiować, siedźcie na uczelni od rana do późnego popołudnia, czasami i wieczora, róbcie sobie samemu posiłki, sprzątajcie, pierzcie, uczcie się, a w dodatku piszcie i czytajcie blogi, wtedy pogadamy.

No to teraz trzymamy kciuki za Zaksę, Resovię i za moją sobotnią randkę, która bardzo mi się widzi. =.=

|Bliźniacza-insynuacja| |Ochroniarz na obcasach|