perwersja piętnasta.

Czego możesz spodziewać się po żonatym mężczyźnie, którego związek małżeński z każdym kolejnym dniem staje się związkiem tylko na papierze? Wyładowania buzującego testosteronu z jakąś obcą panną na boku? Wszechogarniającej chęci na przekreślenie wypalającej się w błyskawicznym tempie miłości? Prezentowania tęsknoty za wolnością, za brakiem zobowiązań? Bełkotu na temat niesprawiedliwości na tym świecie, poprzedzonego kilkoma niecenzuralnymi słowami? Może po statystycznym facecie tak. Ale na pewno nie po Krzyśku Ignaczaku.
Firanka delikatnie ociera się o parapet. Bafina, z niebotyczną subtelnością, bawi się nogawką Twoich spodni. Czujesz, jak jej puszyste łapki gniotą dresowy materiał. Po pomieszczeniu przepływają dźwięki jednej z najpiękniejszych piosenek Myslovitz. Przepływają po pomieszczeniu, w którym tkwicie Wy. Zawieszeni w nieco zawiesistej atmosferze, maltretowani przez wpadające zza szyby promienie słoneczne, brutalnie muskające Wasze twarze.
- I co? Przystajesz na taką propozycję? - wyskakuje ni stąd, ni zowąd z tym pytaniem.
- Nawet mi nie powiedziałeś, co będziemy musieli zrobić - perwersyjnie przygryzasz wargę, świdrując swoim czekoladowym spojrzeniem jego usta. Bardzo zachęcające usta.
- A nie jesteś gotowa zgodzić się w ciemno? - prowokuje Cię, uśmiechając się zadziornie. - Chyba lubisz nieoczekiwane zwroty akcji, całkowicie spontaniczne i obce dla twojej wiedzy?
Na Twoje lico wpływa szeroki uśmiech. Rozgryza Cię szybciej niż leśna wiewiórka swój ukochany orzeszek. Powinno Cię to martwić? Skądże. Bo w końcu trafiłaś na faceta, dla którego kobieta nie jest Trójkątem Bermudzkim. Bynajmniej. Dla niego kobieta jest cebulą, którą trzeba odkrywać warstwa po warstwie. A przynajmniej Tobie tak się wydaje.
- Zaskakujesz mnie swoją przewidywalnością, Krzysiu. Suma summarum, przystaję. Na wszystko.
Jeszcze nigdy wcześniej nie widziałaś w jego oczach tak szalejących ogników radości. Podnosi się z krzesła tak gwałtownie, że mebel wręcz wprawia w fazę kolebania. Zaciśnięte dłonie w pięści kładzie na blacie stołu, wpatrując się w Ciebie wojowniczym spojrzeniem.
- Daj aparat - mruczy w tak uroczy sposób, że nawet Twoja kotka mogłaby mu pozazdrościć.
- Aparat? - błyskawicznie wyrywasz się z transu wywołanego przez jego melodyjny głos.
- Takie pudło z różnymi cudeńkami w środku do robienia zdjęć. Mówi ci to coś?
Marszczysz brwi. Nie lubisz, kiedy ktoś usilnie stara się z Ciebie zrobić idiotkę, patrząc przez pryzmat koloru włosów. Myślałaś, że ze strony Ignaczaka Cię to ominie. Pomyliłaś się. Nie pierwszy raz, co nie, Tośka?
Z Twojej krtani nie wydobywa się żaden dźwięk. Niezwłocznie ruszasz do szuflady, w której trzymasz cieszący się zainteresowaniem libero sprzęt.
- Świetnie - obraca w dłoniach aparat marki Canon. - A teraz się rozbierz.
Masz wrażenie, że Twoje ślepia zaraz wyskoczą z oczodołów. Nie, nie przesłyszałaś się. On naprawdę Cię o to poprosił. A raczej rozkazał to zrobić.
- Hej, spokojnie - chichocze, widząc Twoją zdezorientowaną minę. - Ściągnij tylko odzież wierzchnią, bieliznę zostaw.
- Co ty kombinujesz? - bąkasz, szamocząc się z dresową bluzą.
- Zaraz się dowiesz.
Przechodzisz chwilową fazę konsternacji, kiedy to Igła bez żadnych skrupułów zrzuca z siebie koszulkę, najpierw pozbywając się rozpinanego swetra. Twój wzrok machinalnie kieruje się na jego klatkę piersiową. Cóż, może i nie jest to tors Bartmana czy Kosoka, ale ewidentnie jest na czym oko zawiesić.
- Chodź tutaj - podnosi lewe ramię, nakazując, abyś Ty pod nim się znalazła.
Protestujesz? A skądże. Chyba tylko osoba niewidoma i drażliwa na męskość mogłaby odmówić.

Setki dwuznacznych zdjęć, tysiące poz znanych Ci wcześniej z magazynów erotycznych, irytujący dźwięk robiącego zdjęcie aparatu, kilka odcisków Twoich ust na jego szyi i policzkach, kilka kosmyków Twoich włosów przyklejonych do szyi, kilka dotyków jego ogromnej dłoni na Twoim ciele. Czujesz się jak na sesji fotograficznej. Tyle że na sesji nie za bardzo przeznaczonej dla osób małoletnich.
- Pięknie jest - Krzysiek wpatruje się malutki monitorek, podziwiając efekt swojej pracy. - Ostatni punkt naszej współpracy należy do ciebie.
- Nie bardzo rozumiem.
- To proste. Wstawiasz te zdjęcia wszędzie tam, gdzie się da.
Mrugasz ze zdwojoną szybkością. Wizja wspólnych fotografii cholernie Ci się widziała. Ale wydalanie ich w świat? Już nie za bardzo.
- Stuknąłeś się przed chwilką tak porządnie w czółko? Nie mogę ich nigdzie opublikować! Wyobrażasz sobie, co się będzie działo, kiedy Iwona je zobaczy? Męki Joanny d' Arc w porównaniu z moimi przyszłymi są przyjemnością.
- Tośka - chwyta Twoje palce i delikatnie je masuje. - Ale mi właśnie chodzi o to, aby moja żona je zobaczyła.
Dębiejesz. Czujesz, jak całe Twoje ciało błyskawicznie się napina. Nie sądziłaś, że jakaś fraza aż tak może wytrącić Cię z równowagi. A jednak.
- Możesz mi wyjaśnić, co chcesz osiągnąć w tak podły sposób? Zranić ją, zrujnować psychicznie, rozsypać jej poukładane życie?
Milczy. Wpatruje się w swoje pobielałe kłycie. I ani mu się śni odpowiedzieć na Twoje zarzuty. Przynajmniej w kilkudziesięciu pierwszych sekundach.
- To ona rujnuje mnie, a nie ja ją. To ona trzyma mnie pod kloszem, a nie ja ją. Mam wrażenie, że żyję w bunkrze, z którego zostaję wypuszczony tylko i wyłącznie na mecz i trening. To nie jest ta sama kobieta, z którą się ożeniłem kilka lat temu, którą pokochałem od pierwszego wejrzenia. Tosiu, zrozum, ja już nie potrafię. Nie potrafię udawać, że wszystko jest w porządku.
- Problemy małżeńskie jestem w stanie zrozumieć, ale co to ma wspólnego z tymi perwersyjnymi zdjęciami?
- Bo tylko dzięki nim będę mógł się rozwieść. Uwierz mi na słowo, Iwona nie da mi rozwodu, jeżeli nie będzie miała ewidentnych powodów. Przepraszam, że w tak okrutny sposób cię wykorzystuje, ale nie mam wyjścia. Tylko tak wyplącze się z kajdanów, którymi mnie obciązała już miesiące temu.
- A Sebastian i Dominika?
- Będę walczył o pełną opiekę nad dziećmi. Nie pozwolę, aby ta kobieta zrobiła z ich takie podporządkowane jej psy, jak ze mnie.
Tym razem Twoja krtań ulega jakby sklejeniu. Gdzieś w głębi serca, jak gdyby uśpiony wcześniej punkcik za aortą, buntuje się przeciwko rozwojowi takich wydarzeń. Ale czy Ty kiedykolwiek idziesz za głosem swojego najważniejszego organu? Retoryka, czyż nie?

Z lekkiego podenerwowania wystukujesz własny rytm na blacie biurka. Wpatrujesz się w ekran laptopa, goszczące na nim zdjęcia, oznaczone na nich nazwisko Krzyśka i kursor oblegający kwadracik ze słowem Opublikuj. Twoja emocjonalna konsternacja nie trwa jednak zbyt długo. Dłoń jakby mechanicznie zmusza palce do odruchu. Poszło. Poszło w świat. Poszło to, co tak naprawdę dla Twojego prywatnego świata może być Armagedonem. I będzie. Już niedługo.

~*~

To ja najpierw przeproszę. Miało być wcześniej, no ale albo ja się rozchorowałam, albo uczelnia nie znała litości i zamykała mnie w swoich murach aż do późnego wieczoru. Mam nadzieję, że zrozumiecie. Uwierzcie, chciałabym dodawać częściej, ale póki co naukę stawiam na pierwszym planie, a nie blogi. Nie jestem robotem, nie potrafię pisać po, na przykład, kilkunastu godzinach studenckiej katorgi. Poczekajcie jeszcze trochę, ureguluję sobie wszystko, a wrócę do wcześniejszych ustaleń.

Hm, coś mi tu nie wyszło. Ogólnie taki obrót sytuacji od początku był w planach, ale i tak popsułam, jak zwykle zresztą. No to zaczynamy pierdolić. Będzie trochę Wrony, trochę Cichego, każdego po trochu będzie. A potem się pożegnamy. Z perwersją, oczywiście.

Jeszcze jeden mecz, a będę brać udział w zakładach, really! Idealnie obstawić wynik po raz trzeci z rzędu, no proszę. :) Niemniej jednak, Resovio, nie doprowadzaj mnie więcej do palpitacji serca tak jak wczoraj, a tym bardziej na żywo. Jeśli widziałyście kurduplowatą blondynę w koszulce Bartmana wśród kibiców Delecty, to macie pewność, że to byłam ja.

A tak na koniec zapraszam na historię z Kadziewiczem i spalski, komediowy pierdolnik z Patex, o tutaj. Bo wiecie, już mi się słabo robi od tych romansideł. A przynajmniej od ich pisania.

To co, następny w piątek? O ile antybiotyk mnie nie wykończy.
I wybaczcie wszelkie literówki, bo cholernie nie chce mi się ich poprawiać.