perwersja trzynasta.

Jedni z odległości kilkunastu metrów wyczuwają intensywnie drażniący nozdrza dym papierosowy, drudzy całą butelkę perfum wylaną na skórę i ubrania osobnika, jeszcze inni zmagają się ze stęchlizną i czymś na wzór pasty do butów. A Ty? Ty wyczuwasz alkohol. Wyczuwasz go na tyle dobrze, że potrafisz stwierdzić, w którym pomieszczeniu jest, ewentualnie był, a jego ślady tworzą mozaikową konsystencję wraz z wytartymi panelami, spożywany trunek. I, o dziwo, w swoich przewidywaniach jeszcze ani razu się nie pomyliłaś. Cholerne szczęście czy pospolity przypadek?
Potykasz się o torbę treningową tarasującą przejście. W ostatniej chwili łapiesz się, jak ostatniej deski ratunku, stojącej obok komody. Prowadzona przez tak dobrze znany Ci zapach, kierujesz się do saloniku. Rozglądasz się z rosnącą konsternacją, a Twój nos automatycznie ulega zmarszczeniu. Bursztynowa plama na materiale opatulającym fotel, kilka puszek piwa leżących poziomo na blacie opryskanego stołu, a na dodatek Bafina, która poprzez tarzanie się w kałużach procentowego napoju, skleja ze sobą włoski swojej sierści. Do pełni szczęścia brakuje Ci tylko osobnika, który zaistniały burdel zrobił. Osobnika, którego w najbliższych metrach kwadratowych nie możesz zauważyć.
- Grzesiek? - pytasz z rosnącą irytacją.
Odpowiada Ci jedynie donośne miauknięcie kota. Zaciskasz dłonie w pięści i błyskawicznie zbierasz puszki. Delektujesz się niecenzuralnymi słowami, które hurtowo wypływają z Twoich ust, zaczynając  od tych lekkich wulgaryzmów, o ile to nie gryzie się ze słownikową definicją tych słów, a kończąc na żeńskich genitaliach. Rzucasz ścierkę wygrzebaną z szafki na fotel i z całej siły ocierasz nią o materiał mebla, starając się pozbyć śmierdzącej plamy o odcieniu miodu.
Tarcie zagłusza wszelkie inne dźwięki o rozmaitej częstotliwości. Nawet nie wiesz, w którym momencie zostajesz objęta od tyłu przez czyjeś ogromne i ciepłe ręce. Przez ręce Grzegorza Kosoka. Odwraca Cię w swoją stronę tak gwałtownie, że według prawa fizycznego zderzasz się z jego umięśnioną klatką piersiową. Która, notabene, wcale nie zalatuje piwem i potem, absolutnie.
- Gdzieś ty była? - mruczy Ci do ucha, wędrując dłonią gdzieś na styku mini spódniczki ze skórą ud. - Mecz nie trwał aż tak długo.
- Spotkałam koleżankę i trochę się zagadałyśmy - gdyby zdobywanie pieniędzy szło Ci tak sprawnie jak łganie, z pewnością leżałabyś teraz gdzieś na tropikalnej wyspie, rozkoszując się prażącym słońcem i szumem oceanu.
Nic nie mówi. Delikatnie popycha Cię na najbliższą ścianę. Twoje pośladki uderzają o nią z niemałym łoskotem, tak samo jak nieco spięte łopatki. Nie analizujesz już budowy jego torsu. Analizujesz jego wyraz twarzy i nieznane Ci do tej pory ogniki w oczach. Uśmiech na licu Kosoka prawie że zderza się z czekoladowymi ślepiami. Nie wygląda na pijanego, wręcz przeciwnie.
- Ile wypiłeś? - ukazuje swoje białe siekacze, słysząc to pytanie.
- Wystarczająco.
- Wystarczająco na co?
- Aby stwierdzić, że mam na ciebie cholerną ochotę.
Taka odpowiedź już nawet Cię nie zaskakuje. Z doświadczenia wiesz, że Grzesiek po kilku szybkich, z rozmaitego przedziału alkoholowego, zachowuje się jak napalony młokos, którego myśli krążą tylko wokół jednego tematu. Bardzo perwersyjnego i niemoralnego tematu.
- A czy wiesz, co to jest abstynencja, mój drogi?
- A czy wiesz, co to jest przyzwoitość, moja droga?
Żadne słowo i żaden dźwięk nie wydobywają się z Twojego gardła. Jednakże nie masz pewności, czy wywołane jest to tą gryzącą kwestią, czy jego palcami błądzącymi w niebezpiecznej strefie.
- Pozwolisz, że zaprowadzę nas oboje do raju?
- Pytanie retoryczne, Grzesiu.
- A stół masz wytrzymały? Bo ja troszeczkę ważę.


Czy kontaktujesz z rzeczywistością, kiedy jego słodki ciężar przydusza Cię do blatu mebla? Czy kontaktujesz z rzeczywistością, kiedy poprzez gwałtowne ruchy siatkarza Twoje ciało machinalnie trze o stół? Czy kontaktujesz z rzeczywistością, kiedy jego język ociera się o wewnętrzną stronę Twoich ud? Czy kontaktujesz z rzeczywistością, kiedy kręci nim po Twojej łechtaczce? Czy kontaktujesz z rzeczywistością, kiedy delikatnie przygryza Twoje wargi sromowe? Sama nie wiesz. Bardziej aniżeli w rozeznanie z otoczeniem skupiasz się na hamowaniu okrzyków wydobywających się z Twojej krtani. Okrzyków, które na dzień dobry przywróciłyby do życia nieboszczyków.
- Tosieńka?
- Tak? - wydaje Ci się wymruczeć podczas normowania oddechu. 
- Spełnisz moją taką malutką zachciankę?
- Mianowicie?
Mruży oczy. W perwersyjny sposób przejeżdża językiem po swojej dolnej wardze. Chwyta to, co na co dzień gości za tkaniną bokserek i uśmiecha się buńczucznie.
- Mały Grześ chce do buzi.
Wybuchasz śmiechem, widząc jego niewinną minkę i trzepotanie rzęsami. Nie zastanawiasz się ani chwili. Kosokowy członek o całkiem sporych rozmiarach ląduje w Twoich ustach. I zbyt szybko się z nich nie wydostanie. Bynajmniej do pierwszej konwulsji. 

Wędrujesz dłonią po wgnieceniu na kanapie. Wodzisz po nim palcami, raz po raz wbijając w nie paznokcie. Uśmiechasz się filuternie na samo wspomnienie wczorajszego wieczoru. Pieprzenie na stole, szybki numerek pod prysznicem i sześćdziesiąt dziewięć na sofie. Czy mogłaś sobie wymarzyć lepsze zakończenie tego felernego dnia? Twoja głowa owszem. Ale na pewno nie strefy erogenne. 
Słyszysz nieznany do tej pory Twoim uszom jazgot, szelest reklamówek i jakby ciągnięcie czegoś ciężkiego po podłodze. Leniwie otwierasz oczy. Twoje źrenice momentalnie się rozszerzają, a wargi ulegają rozwarciu. Oddech wcale nie jest ustatkowany, lecz przyśpieszony. Zderzasz się ze stanowczym i zimnym spojrzeniem Grzegorza. Grzegorza, który w dłoni trzyma torbę z rzeczami zakupionymi podczas pobytu u Ciebie.
- Wyprowadzam się do Paula, zgodził się mnie przyjąć - oznajmia, a w jego głosie nie ma choćby krzty ciepła. Sam chłód.
- Ale dlaczego? - opatulasz się szczelniej kołdrą, wręcz przygryzając jej koniuszek. 
Siada na skraju łóżka. Z jego twarzy nic, oprócz całkowitej neutralności, nie potrafisz wyczytać. Żadnego zmarszczenia, żadnego grymasu. Nic.
- Tośka, ja nie byłem wczoraj pijany - masz wrażenie, jakby przygniotło Cię szesnaście ton żelastwa. - Nawet nie wypiłem tego piwa i wódki, której butelki nie zauważyłaś. Wszystko wylałem do zlewu. To były tylko pozory.
Twój język zaplata się w kokardkę. Pierwszy lat od niepamiętnej daty nie wiesz, co masz powiedzieć. Ba!, Ty nawet nie wiesz, co masz o tym wszystkim myśleć.
- Dwa razy w ciągu ostatnich tygodni byłem pod wpływem alkoholu. Czy wtedy również doszło między nami do fizycznego uniesienia?
Kiwasz głową. Tym razem nie potrafisz skłamać. Nawet byś się nie odważyła.
- Dlaczego to zrobiłeś? - pytasz nieco zachrypniętym głosem. - Dlaczego chciałeś mnie sprawdzić? 
Jego czekoladowe tęczówki wiercą Twój kruszejący umysł.
- Szczerze? Przez Bartmana. To on zaczął mi o tobie nawijać, a na końcu zapytał, jak się nam razem mieszka. Wolę nie wiedzieć, co was łączy, to jeszcze bardziej zrujnowałoby mój światopogląd - drapie się za uchem. - Dlaczego to zrobiłem? Chciałem się przekonać, czy i mnie w podobny sposób owinęłaś sobie wokół palca w sytuacjach, które ja pamiętam jak przez mgłę. Gdybyś była niewinna, nie władowałabyś się na mnie w pierwszej sekundzie moich sugestii. 
Podnosi się z narzuty mebla, a następnie kieruje do wyjścia. Odwraca się na chwilę, aby obdarzyć Cię kwaśnym uśmiechem.
- Dziękuję za to, że pomogłaś mi w trudnych momentach, ale chyba już czas się pożegnać. Zrozum, ja nie mogę żyć tak jak ty. Mi zależy na prawdziwej miłości, a nie tylko seksie. Nasza wspólna, a raczej oddzielna, przyszłość to kompletna strata czasu. 
Marszczy nos, jakby przeżywając chwilową konsternację. 
- Wrona wie, jak sobie hulasz w Rzeszowie?
Czujesz, jak sztylet przebija się przez Twoją skórę, płuco, aż w końcu trafia w sam środek serca. I to przez jedno cholerne nazwisko.
- Ale skąd...? - nie zdążasz zapytać. Odruchowo udziela Ci odpowiedzi.
- Bo ktoś takiego pokroju jak ty nie miałby zdjęć jakiegoś bubka na jedną noc. A zdjęcie Andrzeja znalazłem pod fotelem. Suma summarum, chyba nadal tam leży.

~*~

Karwasz twarz, nie wyrobię z tą czcionką. Jeszcze mi tego brakowało, żeby blogspot zacząć świrować.

Co ja mogę powiedzieć oprócz tego, że zjebałam ten rozdział, tak jak i całe opowiadanie? Hm, w sumie nothing. 
Dedykuję Evvie, za zmotywowanie do nabazgrania czegokolwiek.

Nie wiem, czy perwersja się zakończy. Jeżeli tak, to nie wiem, czy nowe odcinki będą dodawane regularnie. Mam teraz mnóstwo problemów w realnym życiu, które skutecznie blokują mój dostęp do komputera, jak i wenę. W każdym bądź razie, mówię już tak na przyszłość - niedługo sobie zniknę. Nie będę pisać, nie będę czytać, usunę konto. Będzie tak, jakby mnie w blogowym świecie w ogóle nie było. Hejterki będą miały powody do świętowania, oj, będą miały. 

A teraz lecę do kisielku, bo to jedyne, co jeszcze trzyma mnie przy życiu. *w*