perwersja dziesiąta.

Nie budzi Cię chłód, tak nieprzyjemnie muskający Twoją odkrytą skórę. Nie budzi Cię kot bawiący się Twoją stopą i łaskoczący ją wąsikami. Nie budzi Cię donośne miauczenie Bafiny, zapewne spowodowane wariacjami żołądkowymi z głodu. Nie budzą Cię świergoczące ptaki, krzyki o wysokich decybelach zza okna, warkot maltretującej pożółkłą trawę kosiarki. Teoretycznie nie powinno obudzić Cię nic. Istnieje jednak jeden, zupełnie błahy powód, który przywraca Twój umysł z zaświatów. Brak w łóżku prywatnego kaloryfera w ludzkim ciele, brak ocierających się ud o Twoje uda, brak mężczyzny, z którym dzieliłaś miłosne doznania. Brak Bartmana.

Przejeżdżając dłonią w miejscu, gdzie wcześniej spoczywało jego mienie, zrywasz się gwałtownie, chyba zbyt gwałtownie, zrzucając z mebla kotkę, automatycznie ślizgającą się po panelach. Zarzucasz szlafrok na nagie ciało i zerkasz na korytarz. Klniesz pod nosem. Po raz kolejny to zrobił, po raz kolejny zaspokoił swoje żądze, a następnie zniknął, wsiąknął jak kamfora, w sposób fizyczny nie zostawiając po sobie nic. Nikt nie pyta o sposób mentalny.

Szurając stopami równie brudnymi jak podłoga w dworcowej toalecie, kierujesz się do kuchni. Ślamazarnie wyciągasz z szafeczki miskę, z lodówki mleko oraz zgarniasz pudełko płatków kukurydzianych z blatu. Obserwujesz, jak biała ciecz wypełnia naczynie,  a posiłek w pełnoziarnistej postaci wpada do niej, tworząc okręgi identyczne jak na tafli jeziora.

- O, śniadanko! – zza pleców dobiega Cię wesoły głos. W ostatniej chwili łapiesz kolorowy karton.

- Grzesiek, a pieprznął cię ktoś kiedyś między oczy?! – odwracasz się gwałtownie, wbijając swoje zimne tęczówki w jego roześmianą twarz. Nawet urocze dołeczki i cholernie podniecający zarost nie zburzą Twojej obojętności.

- Od Bartmana obrywam na okrągło – śmieje się, tworząc kopię Twojego posiłku. – A, skoro mowa o naszym atakującym, nie zgadniesz, co mi się śniło!

- Co takiego?

- Tylko błagam, nie bij i nie uznaj mnie za degenerata – kontynuuje, kiedy kiwasz głową w geście potwierdzającym. – Uprawiałaś z nim seks w swojej sypialni, a ja, jak jakiś napalony małolat, który nigdy tego nie robił, was podglądałem. Żenada, nie?

Czujesz, jak kamień wielkości jeziora Śniardwy spada z Twojego serca. On nic nie pamięta, bynajmniej, uznaje to za wymysł wyobraźni. Po raz drugi udaje Ci się wybrnąć z niezręcznej sytuacji.

- W sumie to dziwne, że bzykałaś się akurat z nim – wypluwasz zawartość ust z powrotem do miseczki. Nigdy wcześniej nie słyszałaś nieco wulgarniejszego słowa wypowiedzianego przez Grześka, bynajmniej wtedy, kiedy w jego krwi i głowie nie huczy alkohol. – Przecież wy w ogóle się nie znacie.

- Kto wie, panie Kosok, kto wie – uśmiechasz się tajemniczo i znikasz ze swoim śniadaniem za drzwiami pokoju, zanim zdąży zasypać cię stertą dociekliwych pytań.

Głośny łomot do drzwi rozkazuje Ci oderwać się od jakże interesującej sprawy, jaką jest przeliczanie budżetu, który z tygodnia na tydzień znacząco spada. Na pofatygowanie się do wejścia ze strony Grzegorza nie możesz liczyć, gdyż wyparował, rzekomo jakaś pilna sprawa. I całe szczęście, że wypadła akurat o tej godzinie.

Nawet nie zerkając przed judasza, machinalnie otwierasz drzwi. Oczy omal nie wychodzą Ci z orbit. Spodziewałaś się listonosza, Kosoka, ewentualnie Bartmana,  ale nie jego. Nie Piotrka Nowakowskiego, na dodatku nabuzowanego niczym szampan przed otwarciem. Pierwszy raz spotykasz się z taką odsłoną środkowego.

- Coś się stało? – nie musisz wpuszczać go do środka, sam robi to bez żadnego zaproszenia.

- Co?! A to, że twoje rady względem nocy z Olką były kompletnie nieprzydatne!

- Ciekawe – zaplatasz ramiona na klatce piersiowej. – Nie dała się zaciągnąć do łóżka?

- Dała! Problem w tym, że zaraz po rozpoczęciu akcji z niego wyskoczyła, wyzywając mnie od potwora, który naoglądał się horrorów erotycznych!

Nie wytrzymujesz. Wybuchasz gromkim śmiechem, który obija się o ściany Twojego mieszkania.

- Próbowałeś jej zrobić fisting, że spłoszyła się jak zając? – dukasz przez łzy.

Siatkarz spuszcza wzrok. Na jego policzki wpływają dwa ogromne rumieńce.

- Co takiego?

Wywracasz oczami. Zapomniałaś, że takie fachowe nazwy możesz używać przy Zbyszku, ale na pewno nie przy Picie.

- Nieważne – machinalnie machasz ręką. – O co poszło?

Środkowy nadal nie podnosi wzroku, jakby roztapia podłogę swoim niepewnym spojrzeniem. Policzki czerwienią się, a więc zapewne i pieką, coraz bardziej. Wstydzi się. Wstydzi Ci się powiedzieć.

- No śmiało – delikatnie dotykasz jego ramienia, przejeżdżając dłonią po jego długości.

Bierze głęboki oddech i wbija jasne tęczówki w kota, który łasi się przy Twojej nodze.

- Gdy już wylądowaliśmy w łóżku, nie chciałem od razu przechodzić do głównego punktu wieczora. Obcałowałem każdą część jej ciała, a jak doszedłem do, no ten, wiesz, to chyba… chyba ją ugryzłem.

Podtrzymujesz się ściany. Z ledwością hamujesz wybuch śmiechu, który od kilku sekund ciśnie się do Twoich strun głosowych.

- Uważasz, że to śmieszne? – fuka, po raz pierwszy od dłuższego czasu wpatrując się w Ciebie. Jego oczy nie emanują wstydem. Emanują rosnącą złością.

- Może ociupinkę – urywasz, widząc wściekłość malującą się na twarzy Piotrka. – Nie martw się, wiecznie za seksualnego potwora uważać cię nie będzie, w końcu jej przejdzie.

- Nie byłbym taki pewien. Już teraz muszę spać na kanapie, bo boi się, że będę dobierał się do niej w podobny sposób samymi dłońmi.

- Piotruś – zaplatasz swoje ręce z jego ogromnymi łapskami – Udowodnij jej, że jesteś romantyczny. Nie proponuj nic niemoralnego, po prostu zbliż się do niej ponownie w ten łatwiejszy sposób. Zrób jakąś kolację, zaproś do kina, na kręgle, zorganizuj jakiś piknik. Daj dziewczynie ponownie zaufać fizycznie.

- Tośka?

- Hm?

- Jesteś moim mentorem.

Toniesz w jego ciepłych ramionach, subtelnie dotykasz jego karku, bawisz się włosami stykającymi się z szyją. Tylko kilka sekund w objęciach środkowego pozwala Ci stwierdzić, że chciałabyś to jeszcze kiedyś powtórzyć. Może w nieco innych okolicznościach, może nie na stojąco, ale jednak. Bo jest Ci w nich tak kurewsko przyjemnie.

Z niepewnością spoglądasz na ekran telefonu. Lekko skręca Cię w żołądku, kiedy widzisz literki układające się w nazwisko, mówiąc delikatnie, szefa. Raz na jakiś czas kazał Ci przyjść do swojego mieszkania, aby dostać należną mu część zarobionych przez Ciebie pieniędzy. Jednakże nigdy nie dzwonił. Mogłabyś przeszukać wszystkie połączenia, a i tak nie znalazłabyś w pamięci telefonu chociażby dwóch sekund rozmowy z nim.

- Coś się stało? – czujesz, jak głos lekko Ci drży. Nigdy wcześniej to się nie zdarzyło. A bynajmniej Ty tego nie pamiętasz.

- Mamy problem. Duży problem – nie wita się, od razu przechodzi do sedna sprawy.

- Mianowicie?

- Brak środków do życia nam doskwiera. Pomalutku zbliża się zima, klienci nie są już tacy chętni na numerki w plenerze. Ba!, prawie w ogóle ich nie ma! Kiedy ostatni raz jakiegoś obrobiłaś?

- Wczoraj – kłamiesz, licząc na to, że wyczuje nutki zawahania w Twoim głosie.

- Przynajmniej ty. Pozostałe nie zaliczyły ani jednego od ponad tygodnia. Jeżeli nie zdobędziemy siana przez kilka następnych dni to koniec, rozumiesz? Koniec!

Przełykasz głośno ślinę. Boisz się. Bo doskonale wiesz, że więcej pieniędzy w żadnej pracy nie zarobisz. Wręcz przeciwnie, Ty żadnej innej pracy nie dostaniesz. Kwalifikacje Ci na to nie pozwolą.

- Tośka, nie chciałbym ci tego mówić, ale muszę. Wyjście jest tylko jedno. Wyrywasz szastających portfelami, proponujesz numerek u nich w domu, ewentualnie u siebie, i po prostu okradasz. Nie zabieraj im całego dobrobytu, bo szybko to zauważą. Podbieraj po trochu, małymi kroczkami.

- Mam być złodziejką? – nie możesz uwierzyć w jego słowa.

- Przykro mi, naprawdę. Ale jeżeli chcesz, abyśmy wrócili finansowo na dobrą drogę, musisz to zrobić.

Nie odpowiadasz. Wciskasz czerwony guzik na telefonie, a następnie rzucasz się na łóżko. Przebolałaś wszystko. Wyrzucenie z rodzinnego domu, seks z zupełnie obcymi mężczyznami, mieszkanie z siatkarzem. Ale okradania nie przebolejesz. Nie potrafisz. Wolałabyś zabawić się w słoneczko, wolałabyś spotykać się z facetem o obwisłej skórze, wolałabyś nakręcić sekstaśmę i wrzucić ją do internetu. Wolałabyś wszystko od bycia najzwyklejszą w świecie złodziejką. Osobą, którą nigdy nie chciałabyś być. A i tak nią zostaniesz.

~*~

To ja najpierw przeproszę za wczorajsze kontrowersje. Caroline, trąba jerychońska, nadmiernie naciskająca lewy przycisk myszki usunęła poprzedni post. I z góry bardzo za to przeprasza.

Mówiłam Wam, że jesteście niemoralne? Nie? To teraz mówię. Żadnych seksualnych trójkątów, mowy nie ma! Jakieś dobre porno w tym stylu sobie obejrzyjcie, a nie biedną mnie maltretujecie. :c

Tosia ostatnio trochę za grzeczna się zrobiła. Mam nadzieję, że do takiego jej wydania się nie przyzwyczaiłyście? ;)

Jesteś aniołem, którego skrzydłami są słowa – nie wiem, kto jest autorem tego pięknego zdania, bo skomentował jako anonim, ale niech wie, że go za to kocham. *.*

Ach, jaka duma mnie rozpiera! Moi kochani Resoviacy i Jastrzębianie w półfinale Pucharu Polski, lepiej być nie mogło!