perwersja szósta.

Dym z papierosa szczypie Cię w oczy. Dym z papierosa wypełnia Twe płuca. Dym z papierosa niszczy od wewnątrz Twoje komórki. Dym z papierosa krąży pod sufitem, tworząc szare obłoczki. Dym z papierosa irytuje Bafinę, która paca się w nos zatłoczony smrodem. Dym z papierosa zanieczyszcza, rujnuje, kazi, szkodzi. Ale tak kurewsko uspokaja. 

Nie potrzebujesz krzesła, wystarczy Ci cuchnący jeszcze kocim moczem parapet. Nie potrzebujesz chleba, wystarczy Ci paczka szlugów, tak wspaniale komponująca się z Twoją dłonią. Nie potrzebujesz telewizji, gdzie wszystko jest pokazane w wyolbrzymionym świetle, wystarczy Ci okno, przez które możesz obserwować to wszystko, co składa się na tę ulicę, to osiedle, tę dzielnicę. Na cały Rzeszów. 

Ktoś wdeptuje w kałużę. Ktoś ćwierka do telefonu, okupując ławkę. Ktoś delikatnie popycha swoje dziecko na drewnianej huśtawce. Ktoś krąży z laską po trawniku, grożąc owym przedmiotem rozwydrzonym maluchom. Ktoś popija sobie piwko, zażyle rozmawiając z menelem. Ktoś, tak jak Ty, patrzy przez szybę na to wszystko, co dzieje się na zewnątrz. Co oni czują, łącznie z Tobą? Przynależność. Przynależność do tej małej ojczyzny.

Jedno z okiem w bloku mieszkalnym położonym na zachód od Twojego gwałtownie się otwiera. Tego, co dzieje się później, kompletnie nikt się nie spodziewał, z Tobą na czele.

Ubrania, płyty, kosmetyki, sprzęt RTV. Te wszystkie dobra materialne, wypchnięte z dużego lufcika lecą w dół, aby z łoskotem spotkać się z tracącą swoją zieleń trawą. Huk rozpadającego się laptopa i jego części rozbryzgujące się niczym krew po nacięciu skóry wywołują największe zainteresowanie. Wszystkie oczy kierują się na otwór okienny, umiejscowiony na czwartym piętrze.

Papieros wypada z Twoich ust i ląduje na balkonie mieszkającej piętro niżej sąsiadki, kiedy widzisz znajomą Twoim ślepiom głowę, usłaną długimi blond włosami. Zza drzwi wypada wysoki brunet, nieszczęśliwiec, najprawdopodobniej wyrzucony z domu.

- Mam dosyć twoich chorych zachcianek, mam dosyć twoich prezentów, mam dosyć siatkówki na każdym kroku, ale przede wszystkim mam dosyć ciebie! – zdziera gardło blondynka, kładąc na parapecie ciemną walizkę, która również z impetem uderza o ziemię.

- Jolciu, proszę, przestań! – lamentuje, zbierając swoje już i tak nienadające się do ponownego użytku rzeczy. – Czym ja sobie na to zasłużyłem?

- Czym? – śmieje się cynicznie. – Tym swoim przekupstwem! Myślałeś, że zalewając mnie pierdołami, zapomnę o tym, że w tygodniu twoja postać była w naszym mieszkaniu znikoma? Myślałeś, że pozwolę się traktować jako ta druga, zaraz po siatkówce? Niedoczekanie.

- Kochanie, przecież to nieprawda. Zawsze byłaś dla mnie najważniejsza.

- Zamilcz! – syczy, zarzucając włosy na plecy. – Znajdź sobie inną naiwniaczkę, której będziesz zamalowywał oczy prezentami.

- Jola, ja nie chcę innej. To ciebie kocham! – krzyczy, padając na kolana. Ona jednak już tego nie słyszy. Zamyka okno, zasłaniając je ognistoczerwoną firanką. 

Brunet patrzy do góry jak zahipnotyzowany, by po chwili paść na trawnik, chowając twarz w ogromnych dłoniach. Nie zanosi się płaczem, nie wybucha, nie wyrywa żółtawych źdźbeł. Cierpi. Cierpi po cichu.

Godziny płyną, minuty przemijają, a on siedzi, siedzi cały czas. Zniknął tylko na chwilę, aby po kilku minutach znów wrócić na swoje miejsce, tym razem z człowieczą przyjaciółką – butelką wódki. Nie wierci się, nie rozprostowuje kości. Wpatruje się smutnym wzrokiem w punkt, co jakiś czas obejmując ustami flaszkę i ciągnąc z niej porządnego łyka.

Słońce znika za horyzontem, temperatura spada o kilka stopni, zrywa się porywisty wiatr. Z niepokojem wyglądasz przez okno. Siatkarz tym razem nie tkwi w pozycji siedzącej. Leży koło klatki, z wymiętoloną bluzą pod głową w ramach poduszki. Uderzasz zaciśniętą pięścią o blat, płosząc wylizującego się kota. Pośpiesznie zakładasz buty i wybiegasz z mieszkania. Na zewnątrz wita Cię zimne powietrze i kapka błota, w którą wdeptujesz przez nieuwagę. Nie zważając na ubrudzone obuwie, truchtem zbliżasz się do bruneta.

- Grzesiek? – szturchasz go w ramię.

Żadnej reakcji. Oddycha przez otwarte usta, otaczając Cię fetorem czystego alkoholu.

- Kosok, ruszże się – próbujesz ponownie, potrząsając nim o wiele mocniej, niż poprzednio.

Ślamazarnie otwiera oczy, obejmując kolana ramionami.

- Joluś, to ty? – bełkocze, wysilając wzrok.

- Przykro mi, ale nie.

- W takim razie kim jesteś?

- Dobrą wróżką, która uratuje siatkarza przed złapaniem wilka – bąkasz, starając się go podnieść. Na marne. Jest za ciężki.

Dopiero po dwóch minutach walki, Grzegorz niechętnie kładzie ręce na posadzce i wraca do pozycji pionowej. W pewnym sensie, bo ledwie utrzymuje równowagę.

Obejmując go w pasie, prowadzisz do swojego mieszkania. Wejście po schodach jest katorgą zarówno dla Ciebie, jak i dla niego. Z językiem prawie że dotykającym podłogi sadzasz go na łóżku. Gada jak najęty, kiedy pozbywasz się jego chłodnych ubrań. Teraz już wiesz, że środkowy Resovii chce mieć trójkę dzieci, dom w Alpach i psa o imieniu Jeremy. Wiesz już, że marzą mu się wakacje na Dominikanie, że pierwszy raz pocałował dziewczynę pod namiotem w czasie szkolnej wycieczki, że prawie zaspał na swoją maturę. Nawija jak katarynka, kiedy poisz go gorącą herbatą i przykrywasz kołdrą.

- Ej, piękna – mruczy, patrząc na Ciebie rozpijaczonym spojrzeniem. – A gdzie całus na dobranoc? Bez takiego urozmaicenia nie zasnę.

Teatralnie wywracasz oczami. Chwytasz w obie dłonie twarz Grześka i przysysasz się do jego ust. Miałaś w planach jedynie delikatnie muśnięcie. Tymczasem całujesz go namiętnie i zapamiętale, przygryzasz dolną wargę, penetrujesz językiem jego jamę ustną. I on nie jest bierny w tym płomiennym pocałunku. Wędruje rękoma po Twoich plecach, zahacza palcami o fakturę spodni, bawi się Twoimi kosmykami włosów. Nie przeszkadza Ci fakt, że jego usta smakują wódką. Nie przeszkadza Ci fakt, że dopiero co został wyrzucony z domu przez kobietę, która wypełniła jego serce. Nie przeszkadza Ci fakt, że aktualnie nie ma ani rzeczy potrzebnych do życia, ani mieszkania. Zupełnie ignorujesz ludzkie odczucia. Korzystasz z tego, że w jego głowie i krwi bezkarnie hula sobie alkohol. Bo i tak wiesz, że jutro nic nie będzie pamiętał. 

~*~

Kompletnie nierzeczywiste. Cóż, wyobraźnia mnie ponosi.

Tak, tak, bo Grzesia nigdy za wiele.

Commi, dla Ciebie. *-*

A twoja opinia pod objęciami po prostu mnie wzruszyła, idę sobie popłakać w kącie. Powiedzmy, że jakieś tam porachunki z pannami lekkich obyczajów mam. :)

Pysie, ten siatkarz to do kolejnego opowiadania, nie perwersji.

Poza tym, chyba już go znalazłam.

Nie, to nie będzie Zbyś. 

Mamy bekę z naszej bydgoskiej blond gwiazdy, czyż nie, Patex? :D