perwersja pierwsza.

Nigdy nie fascynowała Cię siatkówka. Nie potrafiłaś i nadal nie potrafisz opowiedzieć z detalami o zasadach tej pięknej gry, napomknąć o największych sukcesach reprezentacji czy pokusić się o subiektywną ocenę któregoś z graczy. Należysz do grupy kobiet, które interesuje nie dyscyplina, a zawodnicy. Kochasz wzrokiem, a nie sercem. Na mecze przychodzisz głównie dla siatkarzy, dla ich wysportowanych ciał, przyciągających spojrzeń, błyszczących włosów, rozgwieżdżonych oczu. Nie można jednak podpiąć Cię pod miano hotki. Jesteś kimś znacznie gorszym, pozbawionym reguł moralnych i cnotliwości. Nie czujesz się wniebowzięta, kiedy wypatrzony siatkarzyna złoży swój kaligraficzny podpis na skrawku papieru i pośle wymuszony uśmiech w Twoim kierunku. Nie czujesz się wyjątkowa, kiedy zgodzi się na pozowanie do zdjęcia, delikatnie obejmując Cię w pasie i ukazując klawiaturę białych zębów w kierunku aparatu fotograficznego. Nieetyczny styl życia nauczył Cię, że można zagarnąć więcej, o wiele więcej. Po co brać autograf, skoro jednym kocim spojrzeniem można wziąć dwumetrowego faceta cieleśnie? Nie jesteś oblatana w ich życiu prywatnym, nie wiesz, kto ma rodzinę, dziewczynę, narzeczoną,  a kto preferuje inną orientację seksualną. Drugie połówki i latorośle to dla Ciebie mniszki lekarskie, których owoce po dmuchnięciu rozlatują się we wszystkie strony świata. Liczy się delikwent, a nie drugoplanowa obsada.

Siedzisz na trybunie, a na Twych ramionach spoczywa rzeszowski szalik. Tylko on chroni Cię przed ochrzczeniem mianem kurtyzany. Frędzelki opadają na białą bokserkę, przesłaniając dekolt, który bezwstydnie ukazuje kobiecą chlubę. Wybijasz obcasami harmonijną melodię, irytując tym kilkanaście osób obu płci dookoła siebie. Ich oburzenie lata Ci koło zakończenia pleców.

Zawodnicy Resovii rozgrzewają się na parkiecie. Twoja szyja bezustannie się obraca, wypatrując ofiary na dzisiejszy wieczór. Topisz wzrok w brunecie, który zażyle omawia coś z kolegą. Podoba Cię się w całej swej okazałości, od stóp do głowy. Urzekają Cię jędrne pośladki, umięśnione ramiona i wydatne usta, z których mogłabyś spijać każde ciecze. Odwraca głowę w Twoją stronę, spotykając się z Twym stanowczym spojrzeniem. Wychylasz górną część swojego ciała do przodu i chwytasz za dolne rogi koszulki, ściągając ją nieco w dół. Zadajesz mu cios poniżej pasa. Widzisz, jak próbuje toczyć bitwę z męskim punktem patrzenia na świat, ale nie potrafi się obronić. To dla przystojnego bruneta walka z wiatrakami. Delikatnie rozchyla wargi, jakby zapominając, że to nos służy do przefiltrowywania powietrza. Nogi siatkarza widocznie się uginają. Po takim obrocie sprawy jesteś pewna jednego –

zawojowałaś w Jego umyśle, umalowałaś erotycznymi slajdami Jego myśli.

Zakończenie meczu wprawia we wrzawę całe Podpromie. Wszelkie szaliki, plakietki, transparenty wędrują ku górze, a melodyjnie powtarzane Dziękujemy obija się o ściany hali. Chmara małolat przed Tobą szczerzy się do powietrza, skandując nazwiska zawodników. Zauważasz, że jedna z nich jest ubrana w identyczną koszulkę jak wypatrzony przez Ciebie brunet. Prychasz złośliwie. Doskonale wiesz, że marzeniem tej dziewczyny jest chociażby strzelić sobie jedną fotkę z tym siatkarzem. Twoje marzenie dotyczącego Jego ziści się już niebawem.

Śledzisz Go wzrokiem. Widzisz, jak kieruje się w stronę Twojej trybuny. Długowłosa blondynka z toną podkładu, pudru i innych mazideł na twarzy podnosi się z krzesełka i rzuca Mu na szyję, w międzyczasie miażdżąc Jego usta w czułym pocałunku. Z obrzydzeniem, a zarazem jawną złośliwością patrzysz na wymianę śliny między tą dwójką. W głębi duszy troszeczkę jej współczujesz. Chudzinie nawet przez myśl nie przeszło, jak wiele zmienisz w jej poukładanym życiu, do ilu litrów łez doprowadzisz ją w przyszłości.

Brunet nie wytrzymuje napięcia. Gładząc ogromną dłonią plecy swej drugiej połówki, mimowolnie spogląda na Ciebie. Ledwo zauważalnym ruchem głowy wskazuje na drzwi prowadzące do szatni. Kiwasz swoim czerepem na potwierdzenie. Za kilkanaście minut będziesz w erotycznym niebie.

Hala pustoszeje. Kierujesz się w wyznaczone przez siatkarza miejsce. Dookoła panuje niczym niezmącona cisza, cały rozgardiasz zostawiasz za sobą. Zapach potu i męskich perfum dotyka Twego nosa. Znikasz za frontem wejścia z nalepką Szatnia. Nie ma nikogo poza Nim. Akurat zrzuca mokrą koszulkę i pozbywa się butów.

- Jesteś cholernie śmiała – duka, wpatrując się w Twoją klatkę piersiową.

- Nie śmiała, kochanie. – podchodzisz do Niego. Twe ręce rozpoczynają wędrówkę po Jego umięśnionym torsie. Zahaczasz palcem o gumę spodenek. – Perwersyjna.

Przyciąga Cię do siebie, przywierając swe spragnione wargi do Twoich. Język siatkarza wyczynia prawdziwe cuda. Nie lubisz być delikatna. Ciągniesz za kępki ciemnych włosów i dziergasz paznokciami po karku. Syczy, jednakże nie przestaje Cię całować, robi to coraz zachłanniej, coraz bardziej dziko.

- Musiałeś być bardzo grzeczny – mruczysz mu do ucha, oblizując jego kontur.

- Tak sądzisz? – uśmiecha się pogardliwie.

- Oczywiście. Święty Mikołaj nie każdemu daje prezent na kilkadziesiąt dni przez Bożym Narodzeniem. Chyba z niego skorzystasz, czyż nie?

Nie odpowiada. Przydusza Twe ciało do ściany. Niczego się nie wstydzi. Jego dłonie pracują jak dwa sierpy, „ścinają” z Ciebie ubrania. Ciepło rąk na wyziębionej skórze przyprawia Cię o dreszcze. Nie jesteś słupem w tej zabawie. Szarpiesz się z Jego spodenkami, aż w końcu udaje Ci się ich pozbyć. Na drugi ogień idą bokserki, które lądują w drugim końcu pomieszczenia.

- Całkiem porządny sprzęt – uśmiechasz się buńczucznie, błądząc palcami w okolicy podbrzusza. Kilkoma prostymi dłonią poniżej pasa doprowadzasz Go do szaleństwa.

- Całkiem porządna klatka piersiowa. – wzdycha, muskając ustami Twoją szyję. – Będziemy się kochać?

- Kochać nie. – odpowiadasz, wprawiając Go w osłupienie. – Pieprzyć tak.

Ogniki w oczach mówią wszystko. Ciągnie Cię za sobą na ławeczkę. Wasze ciała po kilku sekundach łączą się w jedną całość. Piszczysz, dyszysz, kwilisz, zachęcasz Go w ten sposób do ostrzejszej zabawy. Kawałek drewna na nóżkach zaczyna skrzypieć. Ruchy Jego bioder są coraz szybsze i bardziej stanowcze. Wyginasz się do tyłu, zostawiając na pastwę bruneta tułów. Czujesz wilgoć Jego języka na skórze. Ekstaza Cię pochłania. Wydajesz z siebie przeciągły krzyk i opadasz na tors zawodnika. Kropelki potu ozdabiają Twoje czoło. Świsty Waszych oddechów roznoszą się po pomieszczeniu. Kiedy już opanowujesz przyśpieszone bicie serca, opuszczasz Jego uda i zbierasz swoje klamoty. W pośpiechu zakładasz spodnie i koszulkę.

- Poczekaj. – mówi i zaczyna szperać w swojej torbie. Wyciąga długopis i notes, z którego wyrywa skrawek papieru. Pośpiesznie coś bazgrze i wręcza Ci do ręki. – Weź, polecam się na przyszłość.

- Nietypowe imię w dzisiejszych czasach. – stwierdzasz, widząc podpis pod litanią cyfr.  – Może skorzystam, panie Bartman.

- A ty? Jak się nazywasz?

- Mów mi Tośka – posyłasz w stronę zielonookiego słodkiego całusa i wychodzisz. Nie wyrzucasz kartki z numerem do najbliższego śmietnika. Podejrzewasz, że kiedyś może Ci się przydać.

~*~

Dla Panny A, tak na dzień dobry. :*

Caroline wita ponownie.

Zupełnie inna perspektywa niż w poprzednich historiach, ale może się spodoba.

Będę starała się dodawać systematycznie nowości, jednakże nauka i obowiązki nie są dobrotliwe, czasami nawet przekopiowanie czegoś z Worda na bloga

czasowo jest niewykonalne.

Przypominam, że całe opowiadanie będzie opierało się głównie na erotycznej tematyce, dlatego proszę później nie obrzucać mnie błotem za zniesmaczenie. Nie napisałam go po to, żeby ponapalać się wizją seksu z siatkarzem, wartości życiowe i mnóstwo odbiegów od tematyki również będą w nim zawarte.

O nowościach informuję tych, którzy zostawią swój numer gadu lub adres bloga w odpowiedniej zakładce.

Jeżeli zdarzają się jakieś błędy, z góry za nie przepraszam.

PS Pisanie zwrotów typu cię, jego, ty, ciebie, twoja dużą literą jest zamierzone i dotyczy wyłącznie głównej bohaterki oraz „tajemniczych siatkarzy”, którzy jeszcze nie zostali określeni imieniem i nazwiskiem.