perwersja druga.

Nie zadzwoniłaś, schowałaś karteczkę z numerem w szufladce ze skarpetkami. I chociaż cholernie kusiło Cię, aby dać się ponieść ekstazie raz kolejny, aby wbić odpowiednie cyfry na klawiaturze telefonu, wcisnąć zieloną słuchawkę i poprosić o kolejną dawkę seksu po znajomości, nie zrobiłaś tego. Kobiece ego nakazało Ci zachować powściągliwość.

Twoją osobę ponownie przywiewa na halę. Mimo iż waga rozgrywek nie jest dla Ciebie ważna, na spotkanie Resovii ze Skrą przybywasz, kierując się rozmaitymi pomeczowymi wizualizacjami, zagnieżdżonymi w Twojej głowie. Rozgrywka na szczycie oznacza dla Ciebie szczytowanie po rozgrywce.

Rozglądasz się w pozycji pionowej. Podpromie zapełnia się po brzegi, w Twoje oczy nie rzuca się żadne świecące pustką krzesełko. Siadasz na zarezerwowanym rozkładanym meblu. Coś potwornie Cię uwiera, dlatego dosadniej pocierasz tyłkiem o miejsce do siedzenia. O Twe uszy obija się trzask pękającego plastiku, a po chwili żałosny pisk, powtarzający się jak echo. Odwracasz głowę w stronę dochodzącego jazgotu. Po lewicy widzisz malutką szatynkę, odzianą w ogromną koszulkę klubową, przyciskającą piąstki do zarumienionej buzi. Oczy dziewczynki szklą się jak tafla wody. Odrywa jedną rączkę od twarzy i wskazuje na Twój lewy pośladek. Zaskoczona, kierujesz wzrok w wyznaczonym kierunku. Widzisz lalkę Barbie z burzą blond włosów, której nogi znajdują się pod Twoim udem. Wyciągasz ją z niepewnością. Dolne kończyny plastikowej zabawki przypominają dwa połamane patyki.

- Zepsułaś mi lalkę! – kwili szatynka, przesłaniając błękitne oczka palcami. Przez ich złączenia wypływają maleńkie kropelki słonej wody. – Dostałam ją od tatusia na urodziny!

Panikujesz. Kompletnie nie masz ręki do dzieci. Każde zbliżenie dotyczące tych małych istotek kończyło się ogromnym wylewem łez lub nagłą i niepohamowaną agresją z ich strony.

- Cii, spokojnie. – przekornie głaszczesz dziewczynkę po włosach, zachwycając się ich delikatnością. – Odkupię ci tę laleczkę, obiecuję.

- Ale ja chcę taką samą! – tupie nóżką, przecierając policzki.

- Dobrze, dostaniesz identyczną, tylko nie płacz, proszę.

- Polecisz specjalnie do Japonii po Barbie dla mnie? – dziewczynka rozchmurza swe lico, a w jej oczach tlą się ogniki nadziei.

Dębiejesz. Tak odległe pochodzenie plastikowej zabawki za żadne skarby tego świata nie przyszłoby Ci do głowy.

- Japonii? – pytasz z niedowierzaniem, po cichu wierząc, że szatynka skoryguje swój lapsus językowy. Nic takiego jednak się nie dzieje. – Twardy orzech do zgryzienia, ale myślę, że dam radę. Tatuś pewnie biznesmen, skoro tak sobie hula po świecie.

- Nie, jest siatkarzem. – śmieje się błękitnooka, a perlista dźwięczność jej chichotu dociera do Twoich bębenków usznych. Odwraca się w kierunku boiska, pokazując paluszkiem na zawodnika w odmiennym stroju niż pozostali. – Tam jest.

Patrzysz na wskazanego mężczyznę. Widzisz jedynie plecy i zgrabne nogi, rozkładające się do szpagatu. Dopiero teraz zauważasz, że szatynka ma miniaturową kopię koszulki rzeszowskiego libero.

- Twoim tatą jest Krzysztof Ignaczak? – na potwierdzenie mała kiwa energicznie główką, ukazując klawiaturę ząbków. – Skoro on jest tam, to kto siedzi tu z tobą?

- Wujek Kamil, bo mamusia została w domu z chorym braciszkiem – odpowiada, bawiąc się końcówkami brązowych włosów.

Spoglądasz na krzesełko obok. W oczy rzuca Ci się jedynie położona na nim skórzana kurtka i różowa torebka, zapewne należąca do dziewczynki. Przenosisz wzrok kilka metrów dalej. Blondyn o typowo bubkowym wyglądzie strzela oczami w kierunku czirliderek miejscowego klubu i lubieżnie oblizuje usta, zamiast siedzieć i pilnować swojej chrześniaczki. O tak, odpowiedzialność wylewająca się uszami.

- Jak ci na imię, maleńka? – pytasz na kilka sekund przed rozpoczęciem spotkania.

- Dominika – odpowiada i wciąga policzki, by po chwili splunąć Ci pod nogi.

- A to za co? – zabierasz stopy z ochrzczonego miejsca, widocznie się wzdrygając.

- Na szczęście. – posyła w Twoją stronę rozbrajający uśmiech. – Tatuś też tak robi.

Batalia między dwoma czołowymi zespołami tegorocznych rozgrywek toczy się na całego. Okrzyki zawiedzenia bądź radości jak ospa wietrzna przenoszą się z czerwono-białej strony hali na żółtą. Nie skupiasz się na wyniku, lecz na sylwetkach zawodników. Szczególnie dużym zainteresowaniem z Twojej strony może cieszyć się pomeczowy kochanek i ojciec małej znajomej. Obserwujesz każdy ruch, odbicie czy atak. Tak pięknie komponują się z pozostałą czwórką wielkoludów na boisku.

Gwizdek sędziowski wywołuje euforię wśród kibiców Resovii. Kolejna rozgrywka i kolejna wygrana. Klaszczesz z całą publiką, skandujesz imię rzeszowskiego libero wraz z jego córką w trakcie otrzymywania nagrody.

- Chodź, poznasz tatę – opanowana emocjami Dominika ciągnie Cię za serdeczny palec.

Nie protestujesz. Już po chwili znajdujesz się na pomarańczowym parkiecie. Uśmiech kwitnie na Twojej twarzy, kiedy widzisz szatynkę lądującą w objęciach Ignaczaka. Chcesz podejść bliżej, jednak coś, a raczej ktoś, skutecznie blokuje Ci możliwości ruchu. Odwracasz się w stronę delikwenta, którym okazuje się Kamil, wujek dziewczynki.

- Nie miałabyś ochoty na małe co nieco? Cholernie mnie podniecasz – wali prostu z mostu, bezczelnie wpatrując się w Twój dekolt.

- Wolałabym wylizać zakwit na pniu drzewa. – warczysz, mrużąc oczy w dwie wąskie kreseczki. – Za wysokie progi na twoje rogi, fircyku.

- Nie bądź taka cnotliwa. – śmieje się gardłowo, zbliżając dłoń do Twojej szyi. – To co, na kolana i do rana?

Syczysz przez zaciśnięte zęby. Nie możesz pozwolić na zrobienie z siebie marionetki do zabawy. To Ty trzymasz pod pantoflem facetów, a nie oni Ciebie.

- Co sądzisz o aborcji? – pytasz, starając się wyrwać rękę z silnego uścisku blondyna.

Oczy bubka momentalnie przybierają postać pięciozłotówek.

- A skąd taka kwestia?

- Bo jak tak na ciebie patrzę, to jestem w stu procentach za tym zabiegiem – szczerzysz się szyderczo, ostatecznie uwalniając swoją górną kończynę. Nie zwracając uwagi na pogardliwe prychnięcie ze strony Kamila, podchodzisz do Ignaczaków z przyklejonym rogalem do lica. Akurat trafiasz na rodzinne trącanie nosami, które w dzieciństwie nazywałaś Pocałunkiem Eskimosów.

- Tatusiu, musisz kogoś poznać.  – szatynka kiwa główką w Twoją stronę, zaśmiewając się pod nosem. – Ta pani chce się z tobą dogadać w sprawie mojej laleczki.

Szczerze zadziwiony Krzysiek rozumie o czym nadaje jego córka dopiero wtedy, kiedy machasz mu na powitanie Barbie ze zgniecionymi nogami.

- Widzę, że przeszła proces walcowania – brechta, zarażając Cię swoim optymistycznym nastawieniem.

- Moja nieuwaga nie zna granic. Niech się pan nie martwi, odkupię tę laleczkę.

- Jaki pan? – obrusza się z udawaną powagą, wyciągając rękę w Twoim kierunku. – Krzysztof, dla przyjaciół i kibiców Igła.

- Antonina, dla znajomych Tośka – ściskasz dłoń siatkarza, wpatrując się w jego oczy. Są głębokie i niebieskie jak ocean, w którym można by utonąć.

- Piękne imię, tak jak i właścicielka.  – komicznie porusza brwiami,  wprawiając Cię w fazę niepohamowanego chichotu. Cholernie podoba Ci się poczucie humoru Ignaczaka. – Daj spokój z tym zakupem. Wystarczy, że zaprosisz Dominikę na McFlurry w McDonaldzie,  oczywiście mnie zabierając jako bonusową jednostkę.

- Ale tatusiu, co z moją laleczką? – dopytuje szatynka, wtulając policzek w szyję Krzyśka.

- Słoneczko, kupię ci jeszcze piękniejszą. – odpowiada, całując swoją córkę w skroń. – To co, może te lodziki w czwartek o szesnastej, jeśli ci pasuje? Oczywiście w kubeczku, bez dwuznaczności – wybucha śmiechem, a Ty wraz z nim.

- Jasna sprawa, że mi pasuje. Dla Igły i jego córeczki wszystko – puszczasz mu perskie oko.

- W takim razie jesteśmy umówieni. Tylko ani słowa mojej żonie, bo zadźgałaby mnie nożem na dzień dobry – zaśmiewa się kolejny raz tego wieczoru.

Łączysz dwa palce ze sobą i przejeżdżasz nimi po konturze ust, symbolizując w ten sposób trzymanie dzioba na kłódkę. Machasz im na pożegnanie i obserwujesz ich sylwetki, zmniejszające się wraz z rosnącą odległością. Duchowo jesteś z siebie dumna. Pierwszy raz od niepamiętnych czasów idziesz na spotkanie, którego punktem kulminacyjnym nie będzie łóżko. Robisz postępy. Ogromne postępy.

Parking przy hali wydaje się być dla Ciebie idealnym miejscem dojścia do mieszkania na skróty. Kroczysz przez oświetlony plac, rozglądając się wokoło. Stoją na nim zaledwie trzy samochody. Przy jednym z nich zauważasz znajomą Ci osobę. Podchodzisz bliżej, a każdy przebyty metr zwiększa szerokość uśmiechu kwitnącego na Twej twarzy.

- Gdzie masz swoją piękność o blond włosach? – pytasz, mierzwiąc fryzurę Bartmana na powitanie.

- Przed sobą – mruczy, przejeżdżając ogromną dłonią po Twoim zaróżowionym policzku.

- Dobrze wiesz, o kim mówię – fukasz, zaplatając ręce na klatce piersiowej. 

Zielonooki wzdycha, wpatrując się w jakiś punkt za Twoimi plecami.

- Nie mogła dzisiaj przybyć, uczy się – wydusza z niemałym trudem.

- Ach tak. A ty postanowiłeś tu na mnie poczekać, bo nie ma cię kto zaspokoić?

- W pewnym sensie – uśmiecha się buńczucznie.

Otwiera tylne drzwi od terenowego auta i wpycha Cię do środka. Lądujesz na aksamitnym obiciu kanapy składającej się z trzech siedzeń. Zatrzaskuje za sobą wejście i dobiera się do Twoich dżinsów. Rozpinanie zamka oraz zsuwanie spodni z Twoich nóg idzie mu jak po lodzie. Zwinne palce bruneta pozbawiają Cię koronkowych fig, które kilka sekund później lądują na kierownicy. Przez niewygodne położenie z trudem pozbywasz się jego odzienia dolnych kończyn i materiału okalającego pośladki.

- No i co teraz, panie żigolo? – rozciągasz się jak kotka, palcami u prawej stopy brodząc po oparciu fotela kierowcy. – Szybki numerek?

- Niezupełnie. – zarzuca Twoje nogi na swoje ramiona. – Mam ochotę na coś nieco odmiennego.

- To do roboty, mistrzu językowych wariacji – zaciągasz głowę Zbyszka w odpowiednie miejsce.

- Bylebyś tylko nie krzyczała zbyt głośno – mamrocze, wyraźnie naciskając na dwa ostatnie słowa.

Rozumiesz przesłanie wyrażenia zielonookiego dopiero po rozpoczęciu zabawy. Twój skowyt przeplatany z przeciągającym wywoływaniem imienia siatkarza mógłby obudzić umarłego.

- Mocniej – udaje Ci się wydyszeć.

Nie przypuszczałaś, że będzie aż tak dobry, ba!, wybitny w seksie oralnym. Ruchy jego języka i pieszczoty palcami to dla Ciebie prawdziwa finezja. Nie mija kilka minut, a ekstaza opanowuje Twoje ciało. Wbijasz paznokcie w tapicerkę, wyginając ciało w asymetryczny łuk. Gdy zabiera czerep z lokalizacji między Twoimi nogami, odczuwasz wyraźną pustkę, brak wilgoci języka i pocierania dłonią.

- Tośka? – pyta z rozbrajającym wyrazem twarzy.

- Mhm? – mruczysz, starając się unormować oddech.

- Lubię, kiedy masz orgazm.

~*~

Bo my mamy pewną słabość do Bartmana, czyż nie, lula? *.*

Jest dwójeczka, jest Krzysiek, jest nieco chędożenia.

Rzygam viagrą.

Kto mnie uratuje przed maratonem Sagi Zmierzch z siostrzyczką?